دانلود مقاله در مورد ساز تار

دسته بندي : مقاله » مقالات فارسی مختلف
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..DOC) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 13 صفحه

 قسمتی از متن word (..DOC) : 
 

‏تار
‏تار‏ از سازهای زهی است که با ‏زخمه‏ نواخته می‌شود. تار در ‏ایران‏ و برخی مناطق دیگر ‏خاورمیانه‏ مانند ‏آذربایجان‏ و ‏ارمنستان‏ و ‏گرجستان‏ برای نواختن موسیقی کلاسیک این کشورها رایج است. در گذشته تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار) داشت. ‏غلامحسین درویش‏ یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.
‏
کاسه‏ٔ‏ تار بیشتر از کنده کهنه چوب توت ساخته می‌شود که هرچه این چوب کهنه‌تر باشد به دلیل خشک بودن تارهای آن چوب تار دارای صدای بهتری خواهد بود. پرده‌ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهیه می‌شوند. شکل کاسه‏ٔ‏ تار مانند دو دل به هم چسبیده و از پشت شبیه به انسان نشسته‌ای است. تار آذربایجانی شکل کمی متفاوتی دارد و سیم‌های آن بیشتر است. جنس ‏خرک‏ از شاخ ‏بز کوهی‏ است. در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده می‌شود.
‏از لحاظی ساز تار به ‏سه‌تار‏ نزدیک است. از لحاظ شیوه‏ٔ‏ نوازندگی زخمه‏ٔ‏ عادی در تار به صورت راست (از بالا به پایین) است ولی در ‏سه‌تار‏ بالعکس است (از پایین به بالا). همچنین از نظر تعداد پرده‌ها نیز با هم شباهت دارند. صدای تار به دلیل وجود پوستی که روی آن است از شفافیت خاصی برخوردار است. به خصوص سازهایی که ساخت قدیم هستند از شیوه‏ٔ‏ صدای دیگری برخوردارند.
‏نوازندگان تار
‏نوازندگان پیشین: ‏آقاحسینقلی‏، ‏میرزاعبدالله‏، ‏درویش خان‏،‏اسماعیل ساقی‏،‏علینقی وزیری‏، ‏موسی معروفی‏، ‏یحیی زرین پنجه‏، ‏علی‌اکبر شهنازی‏، ‏مرتضی نی‌داوود‏، ‏عبدالحسین شهنازی‏، ‏غلامحسین بیگجه‌خانی‏، ‏لطف‌الله مجد
‏نوازدگان حاضر: ‏جلیل شهناز‏، ‏فرهنگ شریف‏، ‏هوشنگ ظریف‏، ‏محمدرضا لطفی‏، ‏عطا جنگوک‏، ‏حسین علیزاده‏، ‏داریوش طلایی‏، ‏داریوش پیرنیاکان‏، ‏حمید متبسم‏، ‏ارشد تهماسبی‏، ‏کیوان ساکت‏، ‏مجید درخشانی
‏نوازندگان نو ظهور: ‏ایمان وزیری‏، ‏پیام جهانمانی‏، ‏مهدی فلاح صفا‏، ‏بهاره فیاضی
‏از سازندگان به نام این ساز در دوران ‏قاجار‏ می‌توان از یحیی اول و یحیی دوم و عباس و جعفر صنعت و بعد از آنها به رمضانعلی شاهرخ و در دوران ما به استاد ‏ابراهیم قنبری مهر‏ و ‏رضا ژاله‏ اشاره کرد.
‏تمبک
‏تُمبَک‏، (تنبک، دمبک، دنبک یا ضَرب) یکی از ‏سازهای کوبه‌ای‏ پوستی است و از نظر ‏سازشناسی‏ جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب می‌شود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند ‏داربوکا‏ در کشورهای عربی و ‏ترکیه‏ و همچنین ‏زیربغلی‏ در ‏افغانستان‏ اشاره کرد.
‏ساختمان
‏بدنه تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز می‌ساختند، لیکن امروزه از جنس چوب می‌سازند. تنبک از قسمت‌های پایین تشکیل شده است:
‏پوست
‏دهانه بزرگ
‏تنه
‏گلویی(نفیر)
‏دهانه کوچک(کالیبر)
‏تاریخچه
‏قدمت تنبک با نام‌های ‏پهلوی‏ دمبلک و تنبور به پیش از اسلام می‌‌رسد و طبق نظر ‏دکتر معین‏ دمبک صورت دگرگون‌شده‏ٔ‏ همین نام است.
‏تمبک در چند دهه اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و به عنوان سازی ‏تکنواز‏ و مستقل مطرح شده است. این پیشرفت مرهون تلاش استادان این ساز است که در این میان نقش استاد ‏حسین تهرانی‏ به قدری اهمیت می‌‌یابد که از او می‌توان با عنوان پدر تنبک‌نوازی نوین ایران یاد کرد. در جهانی ساختن این ساز، مرحوم
‏ناصر فرهنگ‌فر‏، مرحوم ‏امیر ناصر افتتاح‏، استاد ‏محمد اسماعیلی‏، پژمان حدادی و بهمن رجبی نیز نقش مهمی داشته‌اند.
‏[‏ویرایش‏]‏ ‏ریشه نام
‏درباره‏ٔ‏ وجه تسمیه این ساز، هنوز یک رای نهایی حاصل نشده‌است. گروهی معتقدند که نام این ساز در اصل تنبک بوده و تبدیل آن به تمبک به دلیل قلب حرف «ن» ساکن به «م»، قبل از حرف «ب» است؛ مثل اتفاقی که در تلفظ واژه‏ٔ‏ «شنبه» می‌افتد. اما گروهی دیگر اعتقاد دارند که صورت «تنبک» منشاء منطقی نداشته و به همین دلیل به اشتباه در میان مردم رواج یافته است. اما در نوازندگی این ساز از تکنیک‌هایی به نام های «تُم»، «بک»، «پلنگ» و «ریز» استفاده می‌شود. بنابراین چندان بعید نیست اگر نامگذاری «تمبک» بر اساس همین اسامی صورت گرفته باشد. از دیدگاه زبان‌شناسان واژه Tambourine‏ که در زبان‌های اروپایی برای تمبک به کار می‌رود از واژه‏ٔ‏ تنبور پهلوی وام گرفته شده‌است.
‏سه‌تار